Drętwienie rąk określane jest mianem parestezji, czyli odczuwania mrowienia i jakby przepływającego prądu, czemu z reguły towarzyszą trudności w wykonywaniu precyzyjnych ruchów, osłabienie kończyn i czucia skórnego.

Przyczyny takiej sytuacji mogą być bardzo różne niekoniecznie umiejscowione w samej dłoni. Drętwienie ręki prawej może mieć inne przyczyny niż drętwienie ręki lewej. Często powodem takiej sytuacji nie są choroby lecz zmiany anatomiczne, pojawiające się wraz z wiekiem, również specyfika wykonywanej pracy, polegająca na wykonywaniu powtarzanych przez długi czas tych samych ruchów.

Drętwienie rąk w nocy jak leczyć?

Jest ono najczęściej odczuwane w nocy. Jego przyczyną są z reguły dyskopatie kręgosłupa, a także zespół cieśni nadgarstka i zespół rowka nerwu łokciowego. Jak leczyć drętwienie rąk w nocy? Przyczyny to przede wszystkim:

Zmiany zwyrodnieniowe odcinka szyjnego kręgosłupa, powodujące ucisk na korzenie nerwowe, co może powodować dolegliwości w momencie przyjęcia w czasie snu pozycji niezgodnej z naturalnymi jego krzywiznami. Oprócz drętwienia ręki pojawia się także ból w okolicach szyi.

W diagnozowaniu zmian zwyrodnieniowych odcinka szyjnego kręgosłupa stosuje się USG, RTV, tomografię komputerową lub rezonans magnetyczny, co pozwala uwidocznić i ocenić zmiany zwyrodnieniowe kręgów szyjnych.

W leczeniu stosuje się fizjoterapię, zaleca się również zmianę nawyków pracy przy komputerze, ustawiając odpowiednio monitor, unikając garbienia się w trakcie pracy i robiąc częste przerwy. Korzystny wpływ w dolegliwościach tego rodzaju ma laseroterapia, wodolecznictwo oraz krioterapia. 

Rwa barkowa jest przyczyną sztywności i bólu karku, lewej i prawej łopatki oraz lewej i prawej ręki. Dolegliwości bólowe tworzą pasmo prowadzące od karku, aż po palce takie jak kciuk, wskazujący i środkowy, nasilają się również przy skręcie głowy lub odchyleniu do tyłu.

Przyczyną rwy barkowej jest najczęściej przepuklina umiejscowiona w odcinku szyjnym kręgosłupa, która uciska na nerw rdzeniowy. Dolegliwość diagnozuje się za pomocą rezonansu magnetycznego odcinka szyjnego kręgosłupa, natomiast w leczeniu stosuje się środki przeciwzapalne lub zastrzyki dostarczające substancje, które zmniejszają obrzęk i zapalenie w miejscu ucisku przepukliny na nerw oraz fizjoterapię. W skrajnych przypadkach wykonuje się operację kręgosłupa.

Zespół rowka nerwu łokciowego przypomina dolegliwość określaną jako zespół cieśni nadgarstka lecz dotyczy nerwu łokciowego, uciskanego w okolicach rowka nerwu łokciowego, który jest zagłębieniem znajdującym się po wewnętrznej stronie łokcia, sytuowany tam, gdzie po uderzeniu odczuwa się doznanie przypominające przepływ prądu.

Przyjęcie w czasie snu pozycji z przygiętym stawem łokciowym powoduje drętwienie i mrowienie palca małego i serdecznego, a także ból łokcia. Dolegliwość diagnozuje się za pomocą badania ultrasonograficznego oraz EMG, czyli przewodnictwa nerwowego, które potwierdzają lub wykluczają chorobę i wskazują jej przyczynę. Leczenie zespołu rowka nerwu łokciowego może mieć charakter operacyjny lub nieoperacyjny.

W trakcie leczenia nieoperacyjnego stosuje się rehabilitację, która niestety nie przynosi oczekiwanych rezultatów, dlatego najczęściej przeprowadza się operację, obecnie za pomocą mało inwazyjnych metod endoskopowych.

Zespół cieśni nadgarstka, który jest spowodowany uciskiem na nerw pośrodkowy przez struktury kanału nadgarstka. Znajdujący się w nim nerw pośrodkowy z powodu zmian zwyrodnieniowych w stawach nadgarstka jest uciskany przez ściśle do niego przylegające struktury,  co powoduje drętwienie palców wszystkich oprócz małego.

Osoby cierpiące na zespół cieśni nadgarstka po przebudzeniu, aby uwolnić się od nieprzyjemnego mrowienia i drętwienia strzepują dłonią, co przynosi ulgę w początkowych stadiach choroby. W celu zdiagnozowania tej dolegliwości lekarz przeprowadza proste testy Phalena i Tinela, które można wykonać w domu, korzystając z instrukcji znajdującej się w sieci.

Gdy ich wynik jest dodatni, to pacjent otrzymuje skierowanie na wykonanie badania przewodnictwa nerwowego, czyli EMG, które jest podstawą do rozpoznania zespołu cieśni nadgarstka. Wykonuje się także USG nadgarstka w celu sprawdzenia warunków anatomicznych stawu, a w przypadkach wątpliwych pacjent zobowiązany jest poddać się badaniu RTG, laboratoryjnemu w celu wykluczenia na przykład cukrzycy, czy choroby reumatoidalnej, poziomu hormonów w celu wykluczenia niedoczynności tarczycy, a także rezonansowi magnetycznemu w sytuacji podejrzenia na przykład guza nerwu.

Leczenie dolegliwości ma charakter operacyjny i nieoperacyjny. W początkowych stadiach choroby odbywa się ono za pomocą fizjoterapii, a szczególnie terapii manualnej, a także ultradźwięków, lasera, prądów, miejscowego ostrzyknięcia kanału nadgarstka sterydami oraz plastrowania dynamicznego, tak zwanego tapingu. Leczenie operacyjne można przeprowadzić za pomocą metody otwartej, która daje mniej powikłań lub endoskopowej, mniej inwazyjnej.